ลายกนก – มนตรี ศรียงค์

ม้วนหัวลากเส้นเป็นกนก
ลายตกแต่งโลงทั้งซ้ายขวา
มีคนประสานมือนอนหลับตา
ดวงหน้าไร้ความรู้สึกใด

การหลับอันนานยาวตราบเท่านาน
เพื่อสังขารผุยผง – อสงไขย
ยิ่งกับกัลป์ยิ่งผ่านไป
เหลือแต่ความเปล่าไร้ความไม่มี

เราคือความต่างแตกความแปลกหน้า
เกิดมาเพียงครั้งในบางที่
ร่วมโลกใบเก่าเก่า – ใบเท่านี้
ผลิคลี่ร่วงโรยไปโดยกาล

วันนี้คนหนึ่งถึงจุดจบ
พรุ่งนี้ศพถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน
จากต้นจนปลายจวบวายปราณ
อวสานทุกสิ่งอย่างนิ่งงัน

เรามาเพียงชั่วครู่มาอยู่ร่วม
หลอมรวมความมีต่างสีสัน
เกื้อกูลเผื่อแผ่กันแก่กัน
สอดรับสัมพันธ์และกลมกลืน

เป็นลายกนกแตกยอดที่ทอดไป
เคลื่อนไหวช้อยชดกันสดชื่น
เกิดความงามลึกลุ่มอันชุ่มชื้น
ร่วมดื่นดกลายอีกหลายลาย

เป็นเส้นสายลายศิลป์ – แผ่นดินเดียว
ฟั่นเกลียวซ้อนเส้นเร้นสาย
คือความวิจิตรอันผลิพราย
ร่วมเกิดตายในโลกใบเดียวกัน

ม้วนหัวลากเส้นเป็นกนก
กี่ศกกี่ศกก็โศกศัลย์
ลายกนกโลงที่โลกฉลุนั้น
เรียกเผ่าพันธุ์ร่วมโลก – กนกพงศ์!

แด่การจากไปนิรันดร์ของกนกพงศ์ สงสมพันธุ์
เมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2549