ดวงพระจันทร์สว่างพรายโลมชายป่า
สัมผัสหญ้า สัมผัสดาวแสงขาวใส
อ้อมทะเลภูเขาทอดเงาไกล
ทาบแมกไม้สีดำยามค่ำคืน
สันโดษโดยว้าเหว่การเร่ร่อน
รินเพลงพรคลอขับ หลับ,สะอื้น
นกหลงป่าร้อนรนขนเปียกชื้น
เย็นหยาดรื้นน้ำค้างกลางหมู่ดาว
เมื่อขอบฟ้ารอบข้างยังกว้างอยู่
สำนึก-รู้ปีกเจ็บและเหน็บหนาว
รู้ว่าเหนื่อย รู้ว่าล้า กว่าทุกคราว
แต่การก้าวกลับหลังยังไม่มี
เปิดโอกาสให้ตามความจองหอง
หากจะต้องตายเพราะสู้บินอยู่นี่
ให้มันซ้ำ ให้มันสา มากกว่านี้
ทุกสิ่งที่ประทับรอยคับแค้น
เมื่อดวงดาวทิศนี้หรี่แสงโรจน์
ตัดสินแรงหฤโหดให้โลดแล่น
แสวงหาแม่บทไว้ทดแทน
แผลลึกแก่นสันดานที่ผ่านไป
ดวงพระจันทร์ต่ำลงตรงชายป่า
สุสานฟ้าเงียบเหงา,เศร้า,หวั่นไหว
กล่อมนกซึ่งหลงบินคว้างเดินทางไกล
ทั้งที่ลมหายใจไม่มีแล้ว
