บางตอนจาก "เพลงยาวถวายโอวาท" - สุนทรภู่

อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก
แต่ลมปากหวนหูไม่รู้หาย
แม้เจ็บอื่นหมื่นแสนจะแคลนคลาย
เจ็บจนตายนั้นเพราะเหน็บให้เจ็บใจ