กลับไปเยี่ยมวัยเยาว์ ใบไม้ – เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์

บทกวีนี้ต่างพินัยกรรม
เขียนในคืนฝนพรำร่ำร้อยสาย
ในกระท่อมเจียนพังหลังสุดท้าย
ในหอมเศร้าละม้ายคล้ายลั่นทม

ระหว่างตนสนทนามามากแล้ว
แก้วร้าวแก้วหวานชื่นแก้วขื่นขม
ควันยาสูบคืนให้กับสายลม
สมบัติบ้าสะสมจะจมดิน

ปวงหนังสือเคยอ่านเหมือนล้านเล่ม
ให้ปลวกมอดแทะเล็มจนสูญสิ้น
ทั้งรูปถ่ายใบประกาศเอาไปกิน
ต้นฉบับหวานลิ้นให้สิ้นไป

เครื่องพิมพ์ดีดพิการอันแก่เก่า
จะหยุดเล่าทุกข์สุขยุคสมัย
โต๊ะเก้าอี้ทรุดโทรมและโคมไฟ
บานหน้าต่างระเบียงไม้จะไม่มี

ทั้งครัวของหม้อดินกลิ่นเตาถ่าน
อวสานจะจบสิ้นไปทุกที่
ลำเรือเคยล่องพาท่ามราตรี
สิ้นสระบัวน้อยนี้สีแสงจันทร์

ครกกระเดื่องที่มีและสีข้าว
จะหยุดเล่าเรื่องราวรากเหง้าฉัน
ทั้งหมวกงอบจอบเคียวเช่นเดียวกัน
หลังคาหญ้าฝากั้นทั้งนั้นแล้ว

ทั้งหมาแมวเคยออเคลียคลอขา
เด็กน้อยช่างจำนรรจาเคยเจื้อยแจ้ว
รุ้งที่วาวดาวที่วาดเคยหยาดแวว
แพรวตะวันจันทร์พร่างจะวางลง

ขอฉันนอนหลับฝันใต้ลั่นทม
ฝังฉันจมดินนุ่มที่ลุ่มหลง
ฟังเพลงจากรากหญ้าของป่าดง
ให้ดินส่งไส้เดือนมาทำดิน